Jednak najbardziej prawdopodobna jest teoria mówiąca o wielu czynnikach mających wpływ na rozwinięcie się stanu przewlekłego zmęczenia, ze szczególnym uwzględnieniem przewlekłego stresu, dlatego badacze zaliczają CFS także do chorób psychosomatycznych.
Objawy zespołu przewlekłego zmęczenia:
- osłabienie i zmęczenie utrzymujące się przez wiele miesięcy oraz nasilające się po wysiłku fizycznym
- sen nie dający wypoczynku
- bezsenność
- bolesne powiększone węzły chłonne, zwłaszcza szyjne i pachowe
- bóle głowy o nieokreślonym bliżej charakterze
- bóle mięśni i stawów
- przewlekłe bóle gardła
- nawracające infekcje
- bóle w klatce piersiowej i nocne poty
- zaburzenia termoregulacji
- bóle brzucha
- znużenie i niechęć do pracy
Na podstawie przeprowadzonych badań naukowcy uważają, że CFS ogranicza aktywność ruchową człowieka o 50%.
Nie ma jednego badania, które mogłoby potwierdzić lub wykluczyć CFS.
Diagnozowanie tej choroby opiera się na wykluczeniu innych schorzeń, takich jak na przykład: borelioza, przewlekłe infekcje, WZW typu C, nowotwory, schorzenia, tarczycy, cukrzyca, HIV, anemia, stwardnienie rozsiane czy depresja.
Najczęściej na CFS chorują osoby w wieku 20–30 lat, zwłaszcza kobiety, wypalone zawodowo z zespołem tzw. „wyciśniętej cytryny” (wyczerpane siły psychofizyczne organizmu, spowodowane nadmiarem obowiązków), osoby pracujące powyżej 12 na dobę, biorące na siebie zbyt wiele obowiązków i przede wszystkim narażone na długotrwały stres.
Nie ma jednego sposobu leczenia tej choroby.
Obecnie CFS leczymy przede wszystkim objawowo w zależności od dominujących symptomów tej choroby. Bardzo istotne jest podejście interdyscyplinarne i kompleksowe ustalenie planu terapii indywidualnie dla każdego pacjenta.
