Natomiast do objawów wrzodziejącego zapalenia jelita grubego zaliczamy częste biegunki z domieszką krwi i śluzu, bolesne parcie na stolec, zmniejszenie masy ciała, stany podgorączkowe, zmiany skórne.
Przetoki jelitowe i ropnie występują rzadko w CU w przeciwieństwie do CD.
Zmiany zapalne, które są głównymi czynnikami wywołującymi objawy, mogą występować na całej długości okrężnicy w postaci powierzchownych owrzodzeń. Jest to bardzo istotne, ponieważ w przeciwieństwie do choroby Leśniowskiego - Crohna, zmiany patologiczne nie obejmują całej ściany jelita grubego, na jej przekroju poprzecznym, a jedynie powierzchnię błony śluzowej.
Krwawienia z dolnego odcinka przewodu pokarmowego częściej występują we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego.
Jak podają medyczne statystyki jedynie 20% przypadków choroby Crohna przebiega z krwawieniami.
W rozpoznaniu bardzo istotne jest wykonanie rektoskopii lub/i kolonoskopii, badań analitycznych krwi oraz tomografii komputerowej jamy brzusznej.
Nie ma specjalnej diety zalecanej w chorobie Leśniowskiego i Crohna oraz we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego.
Dieta powinna być dietą zdrowego człowieka, czyli urozmaiconą i bogatą w składniki odżywcze, witaminy i minerały. Niedożywienie i niedobory składników mineralnych występują często w przebiegu choroby. Niedobory dotyczą zwłaszcza kwasu foliowego, żelaza, cynku i witaminy B12.
Jednak w okresach zaostrzeń często zaleca się dietę lekkostrawną lub nawet dietę bezresztkową, a w ciężkich przypadkach okresowe odżywianie pozajelitowe.
W leczeniu farmakologicznym obu chorób stosuje się leki przeciwzapalne i immunosupresyjne, a także antybiotykoterapię.
W ciężkich przypadkach czasem konieczne bywa leczenie operacyjne.
