Aby zdiagnozować zespół bólowy dna miednicy, należy wykluczyć obecność innych organicznych przyczyn, takich jak infekcje, stany zapalne, choroby onkologiczne, neurologiczne oraz wady anatomiczne.
Konieczne jest przeprowadzenie skomplikowanej i wielokierunkowej diagnostyki różnicowej.
Jednak bardzo często okazuje się, że problem ma podłoże psychosomatyczne.
Niespecyficzny ból, źle zlokalizowany, bez uchwytnej patologii jest typowym przykładem przewlekłego bólu miednicy. Wśród wielu zgłaszanych objawów spotykane są także: zaburzenia rytmu wypróżnień, trudności w funkcjonowaniu zwieraczy, zaburzenia napięcia mięśniowego, zaburzenia układu współczulnego, seksualne, a także socjalne.
Przyczyną dolegliwości u niektórych pacjentów mogą być przebyte infekcje bakteryjne lub grzybicze, ale najczęściej zespół bólowy miednicy mniejszej ma złożoną etiopatogenezę i nie do końca jesteśmy w stanie wyjaśnić skąd biorą się trwające wiele miesięcy lub lat przewlekłe bóle, drętwienia, pieczenia i skurcze mięśni dna miednicy.
Ból miednicy jest jednostką chorobową szczególnie trudną do leczenia, ale przy prawidłowej diagnozie i postępowaniu terapeutycznym jest możliwe znaczne złagodzenie dolegliwości, a u niektórych pacjentów całkowite wyeliminowanie problemu zdrowotnego.
Czynnikiem towarzyszącym dolegliwościom jest stres, który zwiększając napięcie mięśni dna miednicy, wywołuje podrażnienie nerwów.
Taki mechanizm bólu jest typowy dla dolegliwości dna miednicy u kobiet oraz przewlekłego niebakteryjnego zapalenia prostaty u mężczyzn.
W zespołach bólowych miednicy często współistnieją: depresja i stany lękowe.
Zaburzenia wpływają na odczuwanie popędu seksualnego, formę uprawiania seksu i poziom satysfakcji.
Dolegliwościom bólowym mogą towarzyszyć objawy pobudzenia układu współczulnego.
Ze względu na złożony mechanizm bólu najbardziej skuteczną formą terapii jest podejście interdyscyplinarne.
Pacjent powinien być konsultowany przez urologa, ginekologa, neurologa, proktologa oraz psychologa.
W leczeniu bardzo istotne jest wykorzystanie wielu metod zarówno farmakologicznych, jak też terapii psychologicznej, fizjoterapii urogenitalnej oraz umiejętnie stosowanej rehabilitacji.
